# 3 Port – Παραλία .
Κάθε μέρα διασχίζω τους δρόμους της πόλης , κάθε μέρα νέες ιστορίες . «Ο κόσμος εδώ είναι ελεύθερος » μου είπε μια μέρα στην παραλία κάποιος πλανόδιος πωλητής ο οποίος προφανώς κατάγεται από κάποια πόλη της Αφρικανικής ηπείρου , δεν σας νοιάζει τίποτα , όταν είστε στον δρόμο απλά εκφράζεστε όπως θέλετε για τα πάντα
« you know » . Απλά χαμογέλασα , και του είπα έτσι μάθαμε «man» .
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ,αναρωτήθηκα μέσα μου πως ξεστόμισα το «έτσι μάθαμε !» τόσο εύκολα και από ποιούς μάθαμε ,από τους γονείς μας και αυτοί από τους δικούς τους ; και πώς γίνετε αυτοί που μας έμαθαν να μην νιώθουμε καταπιεσμένοι να είναι αυτοί που μας έφτασαν μέχρι εδώ και να λεγόμαστε ¨ Η ΧΑΜΈΝΗ ΓΕΝΙΑ ¨
Στην συνέχεια , ο φίλος μου είπε πως « ναι ,όλα αυτά που σου λέω είναι αλήθεια , το βλέπω κάθε μέρα ,αν πας κάπου πιο ψηλά όπως την Σουηδία ας πούμε ο κόσμος είναι πιο συγκρατημένος , πιο απόμακρος , ενώ εσείς είστε ευλογημένοι να ζείτε στην πιο όμορφη πόλη και να χαίρεστε τον ήλιο» . Έτσι παρά την απέχθια που έχω όλους αυτούς τους μήνες για όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ , ένιωσα όμορφα είδα κάτι θετικό που είχε βρεί τον τρόπο να μου κρυφτεί πίσω από την σαπίλα των ημερών και τους γκρίζους τοίχους αυτής της πόλης.
Αφού λοιπόν ήμουν μόνος είπα να συνεχίσω την βόλτα μου , καθόμουν εκεί δίπλα στον Λευκό Πύργο , η ώρα ήταν περίπου 8 : 00 , ο ήλιος ήταν στα καλύτερα του , έβαλα τα ακουστικά μου στα αυτιά και κατηφόρισα προς την νέα παραλία , μπροστά μου, μέχρι το άγαλμα του Αλέξανδρου που εδώ και πολλά χρόνια έχει γίνει μια όμορφη πίστα για τα παιδιά με τα ΒMX και τα Skateboard , έβλεπα πολλά που μου θύμιζαν πως το καλοκαίρι είναι μπροστά , καντίνες και λουκουμάδες , όπως τότε στα 70’s , το σκηνικό όμως παρέμενε πιο νέο με τον ποδηλατόδρομο και τον κόσμο που δειλά δειλά κοιτάζει πλέον αριστερά και δεξιά πριν να τον διασχίσει , τα τρία καραβάκια του θερμα΄ι΄κού οπου οφείλω να ομολογήσω πως έχουν φτιάξει πολύ την μουσική τους φέτος και τα σπιτάκια που έχουν βάλει κατά μήκος της παραλίας για την επερχόμενη έκθεση βιβλίου .
Συνέχισα λοιπόν προς νέα παραλία κοίταξα γύρω και ο κόσμος που έκανε την βόλτα του ήταν πολύς , μπορεί και πρώτη φορά να έβλεπα τόσο πολύ να περπατάει . Όχι δεν είναι η κρίση , η κρίση μπορεί να είναι ένας παράγοντας μα το σημαντικό είναι πως όλος αυτός ο κόσμος χαιρόταν αυτό που είχε .
Κάπου εκεί στο Μακεδονία είπα να κάνω μια στάση , έκατσα στα σκαλάκια δίπλα στο φεγγάρι , λίγο πιο πέρα ήταν δυο τρεις ψαράδες και ένας μπόμπιρας ίσα με ένα μέτρο ύψος με το ακκορντεόν του στο χέρι και χάζευε τους ψαράδες .
Ακούγοντας μουσική λοιπόν , έβγαλα να διαβάσω ένα free press που είχα πάρει πριν στον δρόμο . Αφού τελείωσα την ανάγνωση , έκατσα λίγο ακόμη εκεί και λίγο πριν σηκωθώ , είχα το βλέμμα στα χαμένα ξαφνικά σκάει μπροστά μου ο μικρός με το ακκορντεόν κι αρχίζει να παίζει κάτι από Χατζιδάκη , βγάζω τα ακουστικά γιατί γα΄ι΄δούρι δεν είμαι και ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση θα του έλεγα σε ευχαριστώ μικρέ , εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα πως έπαιζε μόνο σε μένα κανείς δεν ήταν δίπλα . Ε, λοιπόν αυτός ο μικρούλης με έκανε τόσο πολύ να συγκινηθώ και μου χάρισε ένα τόσο ωραίο χαμόγελο , τι κι αν από τα μάτια του έβγαινε μια ζωγραφισμένη θλίψη , χαμογέλασε κι αυτός τόσο πολύ και είδα πως κάτι τέτοιες στιγμές αγαπάς αυτό που λέγεται συναίσθημα . Έριξα λοιπόν και εγώ δειλά κάτι στο πλαστικό ποτηράκι που είχε δίπλα του και μου χαμογέλασε και έφυγε .
Σηκώθηκα να πάρω τον δρόμο για το σπίτι , έβαλα ξανά τα ακουστικά στα αυτιά μου και πάτησα το play , το τραγούδι που ξεκίνησε να παίζει ήταν το Υoung Folks από Peter ,Bjorn & John .Κόλλησα στο ρεφραίν .
And we don't care about the young folks
Talking about the young style
And we don't care about the old folks
Talking about the old style too
And we don't care about our own folks
Talking about our own style
All we care about is talking
Talking only me and you
Talking about the young style
And we don't care about the old folks
Talking about the old style too
And we don't care about our own folks
Talking about our own style
All we care about is talking
Talking only me and you
Και καθώς σκεφτόμουν τι λένε οι στίχοι αποφάσισα πως , χαμένος δεν νιώθω γιατί πάντα ψάχνω να βρώ κάτι και πέρα από όλα αυτά που συμβαίνουν εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και να μιλάω με τους άλλους ανθρώπους και θα τους αγαπώ και θα νοιάζομαι για όλους γύρω μου . Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει τόσο εύκολα όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε .Αν μόνο μια βόλτα στην παραλία με έκανε να νιώσω τόσα πολλά συναισθήματα τότε γιατί να μην αγαπώ το παρόν μου και να μην θέλω να το κάνω καλύτερο , η ζωή ακόμη μου χρωστάει πολλά και θα τα πάρω .!!!
Κάποια μέρα θα μπορέσουμε να ανεβούμε επάνω στον άνεμο
Κάποια μέρα θα μπορέσουμε να χορέψουμε με τα λιοντάρια
Κάποια μέρα θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από αυτές τις αλυσίδες και συνεχίσουμε να πετάμε
Κάποια μέρα θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από αυτές τις αλυσίδες και συνεχίσουμε να πετάμε
Every day I cross the streets, every day new stories. "People here are free, "he said one day at the beach a street vendor who apparently comes from a city of the African continent, you do not care about anything when you're on the road just as you want to express everything
«You know». I just smiled and told him ,that’s how we ‘ve learned «man».
A few seconds later, I wondered to myself how easily I said to him " that’s how we ‘ve learned !" , and from whom we learned, from our parents and they did from theirs? and how is it possible , the ones that taught us not to feel oppressed are the ones who got us up here and call ourselves «the lost generation »
«You know». I just smiled and told him ,that’s how we ‘ve learned «man».
A few seconds later, I wondered to myself how easily I said to him " that’s how we ‘ve learned !" , and from whom we learned, from our parents and they did from theirs? and how is it possible , the ones that taught us not to feel oppressed are the ones who got us up here and call ourselves «the lost generation »
Then my friend said "yes, all that you say is true, I see it every day, if you go somewhere as high in Europe as in Sweden , the world is more modest, more distant, and you're blessed to live in one of the most beautiful cities and enjoy the sun. "Thus, despite the hateful that I feel all these months for everything that happens here, I saw something and felt pretty good , that something was hiding behind the rottenness of days and the gray walls in this city
.
So when I was going to continue my walk , I was sitting there, next to the White Tower, the time was about 8: 00, the sun was at its best time , put the headphones on my ears and descend towards the new Port ,in front of me, The statue of Alexander which for many years has been a nice run for children with BMX bikes and Skateboarders , I saw a lot that reminds me that summer is ahead, canteens and greek donuts with honey “ Loukoumades’’, as then in the 70's, the scenery was still modern because of the bicycle-road and the people glancing ,to their left and their right before they cross it , the three boats of ‘Thermaikos’ sea , where I have to admit that play better music this year and the little-houses that have been put along the beach for the upcoming book fair.
So as i went along to the new Port , I looked around and the people who made their walk were many , maybe the first time I see so many walking there . No it is not the crisis, the crisis may be a factor but the important thing is that this whole world rejoiced that he had a good place for a walk.
Somewhere next to ‘Macedonia’ Hotel , I decided to make a stand, I sat on the stairs next to the moon, just beyond were two or three fishers and a kid about one meter tall with an accordion in hand, staring at the fishermen.
Somewhere next to ‘Macedonia’ Hotel , I decided to make a stand, I sat on the stairs next to the moon, just beyond were two or three fishers and a kid about one meter tall with an accordion in hand, staring at the fishermen.
Listening to music then, I took to read a free press that I had before getting on the road. After I finished reading, I sat there a while ago before i get up to go , I was looking in the sea and suddenly , the little boy with the accordion pops in front of me and begins to play a song from Hatzidakis, i took off my headphones because I feel a kind boy ,and otherwise I would say thank you kid, but at that moment I realized he was playing just to me no one was nearby. Well, this little boy made me so greatly moved and gave me such a nice smile, what if his eyes were like they have painted grief, he smiled to me so much and I realized , that in such moments you love what is called feeling. So I threw something too his t plastic cup that was beside me , he smiled and left.
I got up to get the way home, I put the headphones over my ears and pressed play, the song that started playing was ‘Young Folks’ by Peter, Bjorn & John. I just stuck in the chorus.
And we don't care about the young folks
Talking about the young style
And we don't care about the old folks
Talking about the old style too
And we don't care about our own folks
Talking about our own style
All we care about is talking
Talking only me and you
Talking about the young style
And we don't care about the old folks
Talking about the old style too
And we don't care about our own folks
Talking about our own style
All we care about is talking
Talking only me and you
And as I was thinking what the lyrics say then I decided, I do not that feel lost because I'm always looking to find something beyond all that happens I'll keep dreaming and talking to other people and I keep loving them and care about everyone around me. The world can be changed as easily as we can imagine. If only a walk on the Port made me feel so many emotions, then why not love my present and I do not want to do it better ? , life still owes me a lot and will get.!
Someday we gonna rise up on that wind you know
Someday we gonna dance with those lions
Someday we gonna break free from these chains and keep on flyin'
Someday we gonna dance with those lions
Someday we gonna break free from these chains and keep on flyin'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου